Dit verhaal speelt zich af in 1991, gedurende de viering van de zevenenzestigste dies natalis van de Leidsche Studenten Alpenclub. Zoals traditie voorschrijft, was het een geweldige avond, met gezelligheid, gezang en rookbommen aan toe. De feestelijke stemming sloeg echter om tot wanhoop, toen bleek dat een groep schavuiten – onder dekking van de festiviteiten – ons dierbare vaandel gejat had. Na wat snel recherchewerk bleek dat deze schurken leden waren van de Delftsche Studenten Alpenclub. Een paar dappere leden (van Kersen, Timmermans, van Ojik, Muntendam en Boucher), rusteloos om wat er was gebeurd, besloten om hier wat aan te doen. Het bedelen om een teruggave van ons vaandel was evident gezien geen optie voor deze trotse LSAC’ers. Deze trouwe leden vertrokken naar het verre Delft, vastberaden om ons vaandel te redden en deze ontering recht te zetten.
Om het vaandel terug te krijgen besloten zij de DSAC te verleiden tot een ruil. Hiervoor was echter wel iets nodig wat net zo waardevol was als ons vaandel, een onmogelijke opgave natuurlijk. Toch moest hun volkswagenbusje[1] maar volstaan. Na met een kleerhanger het slot gekraakt te hebben, reden zij met de buit terug naar Leiden. Op de lege parkeerplaats in de Oudraadtweg lieten ze een houten schijf achter welke las: “groeten van de LSAC”. Na een worsteling onderweg met het plotseling geactiveerde stuurslot, moesten ze het laatste stuk van de route gesleept afleggen. Het busje wordt in de Havikshorst geparkeerd. Meteen nadat de DSAC vernomen had van deze actie, barstte het gesmeek en het gebedel los. Echter hielden de LSAC’ers voet bij stuk. Het vaandel werd geretourneerd naar haar rechtmatige plekje op de sociëteit. Als tegemoetkoming leverde het eervolle LSAC gezelschap na afloop van het ontvangen van het vaandel natuurlijk de naam van de wijk waarin ze busje hadden verscholen. Een leuke middag speuren voor de Delftsche dieven.
Het vaandel? Deze hangt nog altijd trots op de sociëteit, al negenennegentig jaar. Een mooi voorbeeld van de moed van de Leidsche Alpinisten, en hun passie om de vereniging te hoeden.
Bij de diesviering in 2020, een zekere 32 jaar na de gebeurtenissen uit dit verhaal bergt Frank Boucher het vaandel weer op in haar kast op de sociëteit.
[1]Overigens waren de Delftenaren enorm trots op hun busje. Zij waren toendertijds de enige SAC met hun eigen weekeind bus.
[2] In dit artikel geuite meningen over architectuur vertegenwoordigen niet perse de meningen van de LSAC.
[3] Informatie in dit artikel over architectuur hoeft geen overeenkomst met de werkelijkheid te hebben.