Wij klimmen en boulderen onder andere in de hallen in Leiden (Kunststof en Krachtstof) en Den Haag (Klimmuur Hollands Spoor en Beest Boulders). Voor nieuwe leden zonder klimervaring is het op bepaalde momenten elk jaar mogelijk een toprope-cursus te volgen, waarna zelfstandig mag worden geklommen in de Nederlandse klimhallen. Voor meer ervaren klimmers zullen ook cursussen aangeboden worden.
Daarnaast organiseren we in het voor- en najaar weekenden naar boulder- en klimgebieden. Dit houdt in dat we kamperen in het bos of aan een mooie rivier. Overdag trekken we erop uit om in de rotsen te gaan klimmen of boulderen. ’s Avonds maken we met zijn allen avondeten op onze branders, en gaan de sterke verhalen rond bij het kampvuur.
Fontaine Bleau
Zo’n drie weken geleden was het weekeind verlengd wegens Hemelvaart, de perfecte gelegenheid om een bedevaartstocht te maken naar het boulder-walhalla van Europa! Op maar zo’n 6 uur rijden, liggen net onder Parijs, verstopt in de bossen, en verspreid over een oppervlakte van 40 bij 40 km, talloze zandstenen rotsblokken verstopt. Elk van deze rotsen lijkt wel uit de hemel gevallen met maar één bedoeling… om getopt te worden!
Voor de geologie-liefhebber een stukje achtergrond informatie over de zandstenen:
‘Echter, deze zandstenen rotsen zijn volledig op aarde gevormd. Het verhaal van deze spectaculaire rotsen begint 30 miljoen jaar geleden, toen meters aan zand afgezet werden in een strand-achtige omgeving. Na miljoenen jaren tijd is dit losse zand vastgekit aan elkaar, om een zacht zandsteen te vormen. Het gigantische geweld waarmee Italië tegen Europa botste om de Alpen te vormen, zorgde ervoor dat in dit zandsteen 5 miljoen jaar geleden breukvlaken verschenen.
Deze breukvlakken dienden als snelwegen voor water met kalk om op sommige plekken, het zandsteen nog harder vast te kitten. Later heeft wind en water de zachtere delen uitgekerfd op de rotsblokken achter te laten die we nu zien. Op sommige plekken zijn de breukvlakken nog zichtbaar in de rotsen als witte, gladde kalkvlakken met verschrikkelijke crimps.’
De donderdag dat wij aankwamen konden we maar kort klimmen door problemen met de gehuurde boulder matten. Van de verhuurder kregen we immers te horen dat alle matten al volgeboekt waren. Het bleek echter dat de matten volgeboekt waren, omdat wij ze hadden gereserveerd! Nadat we ons die dag kort hadden gewaagd op een aantal boulders, konden we al naar de camping vertrekken. Het opzetten van de tent ging goed onder het genot van een biertje, net zoals het koken. Aldus gingen we tevreden naar bed, vol goeie moed voor de komende dagen.
’s Ochtends was iedereen meteen klaar om te boulderen, maar niet voor we elk genoten hadden van onze zak geurige verse baguettes, die we hadden bemachtigd door een van de lokale boulangeries uit te kopen. Qua routes was er voor ieder wat wils, al moest je wel soms even zoeken totdat je een route op jouw niveau vond. De routes in Bleau zijn namelijk breed in moeilijkheid, zelfs binnen dezelfde kleuren. Wat ook niet meegenomen was in de grading is de afklom, welke vaak sketchier is dan de weg omhoog.
Zaterdag waren we beland op een idyllische zandvlakte, die aan menig woestijn deed denken. Gecombineerd met de snikhete zon die dag leek het al helemaal alsof we in een woestijn waren beland. Overal liepen honden en kinderen los rond, wat voor een leuke sfeer zorgde. Na een zweterige dag klimmen, namen we een duik in de rivier. Om vervolgens te eten en de andere SAC’s te ontmoeten. De meeste SAC’s waren namelijk op dezelfde camping gevestigd. Nadat we het bivakveld afgezocht hadden, kwamen we terecht bij het kampvuur van de NijSAC. Hier konden we gezellig kennis maken, en verhalen delen met andere SAC’ers. Het viel mij op dat ik geen enkele NijSAC’er kon vinden, terwijl we bij hun kampvuur te gast waren. Mijn zoektocht naar de NijSAC was compleet echter, toen ze het vuur doofden en iedereen naar huis stuurden. Opmerkelijk was dat ze graag wilden dat hun ukelele gebrasd werd. Op hun aandringen nam ik hem dan maar mee. Toen we onderweg naar huis bij ESAC aankwamen bleken zij wel geïnteresseerd in dit object. Tevreden, liet ik de ukelele in hun hechtenis achter.
De laatste dag, had de zwaarste ochtend. Na het afbouwen van onze tenten en het inpakken van onze auto’s konden we ons nog wagen aan één speciaal gebied. Dit gebied bevatte namelijk de zekere highballs. Al is “niet vallen” een van de basisprincipes van onze sport, bij deze zogenoemde highballs is dit extra belangrijk, omdat ze zo… hoog zijn. Eén van deze highball routes heb ik zelf ook gewaagd, nadat mij was beloofd er “alléen maar bakken” zaten op de route. De rest van de highballs die dag kon ik jammer genoeg niet meer toppen, aangezien ik mijn armen niet meer kon vertrouwen na dagen van mishandeling.
Zo geschiede was mijn eerste keer in Fontainebleau. De laatste zal het zeker niet zijn.