De 101ste verjaardag van de Leidsche Studenten Alpenclub wordt ook dit jaar weer groots gevierd! Op 7 maart 2025 komen we samen op Minerva. We zullen daar de Dies Natalis van onze mooie vereniging vieren met een borrel, een uitmuntend driegangen-diner in de eetzaal en een heus feest.
Het belooft een avond van gezelligheid en bourgondische overvloed te worden, en we hopen dat u allen aanwezig zult zijn om met ons deze jaarlijkse gelegenheid te vieren! Bekijk uw mail, de LSAC of interSAC-groepsapp voor de uitnodiging. Aanmelden voor het diner is mogelijk tot en met 27 januari.
Met alpiene groet,
Het 89ste bestuur der Leidsche Studenten Alpenclub ”Alpe d’Hutspot”
Dit lustrumjaar is voor mij aanleiding om wat te vertellen oven mijn LSAC-tijd van 1959 tot 1965. Toen ik in 1959 aankwam in Leiden had ik al een Kaunergratcursus gelopen, voelde me al een beetje alpinist en zag er enorm naar uit om in Leiden in de studentenalpenclub alles mee te doen wat er te doen was. Maar ach ach, de LSAC was in rouw. Die zomer waren er twee actieve leden in de bergen omgekomen: de broers Erik en Hannes Michielsen. Ik kende ze, we zaten samen in een jeugdcursus van de KNAV, ik verheugde me erop met hen te gaan klimmen. Ze klommen al wat jaren gidsloos, ze zijn omgekomen op de Lyskamm, waarschijnlijk door een instortende wächte. En het jaar daarvoor was Jan Lucas Wansink in de bergen omgekomen. Hij was een van de top-alpinisten uit die tijd. En ook nog eens Praeses Collegiï. In die tijd was de LSAC bruisend. Iedereen werd lid van de LSAC, ook als je nog nooit geklommen had. Want dan kon je op de dies van LSAC op ski’s van de leestafel af skieën die met meel en water glad gemaakt was en mocht je abseilen vanuit de zaal naar de Breestraat. Maar toen ik aankwam was het armoe troef. De enige die nog kon voorklimmen in de Maasrotsen was Peter Rogaar. Weliswaar was Rob Leopold, een van de coryfeeën uit die tijd, dat jaar van Delft naar Leiden verhuisd. Ik vond dat hij ook maar moest meehelpen met het voorklimmen in de Maasrotsen. Maar hij moest nu snel afstuderen, was niet beschikbaar.
Foto van de diesviering van de LSAC in 1960, waarbij er een slee van de skihelling (leestafel) gaat. Mauk Hudig in de slee Floris Bierman achter hem
De Maasrotsen, dat was in die tijd hét brandpunt van de studentenalpenclubs. En dan wel Freyr, met dat prachtige kampeerterreintje. In gehuurde Volkswagenbusjes en van ouders geleende auto’s togen we in de weekends daar naartoe. In dat eerste jaar lukte het maar moeilijk om zo’n Leids busje te organiseren. Omdat we haast geen voorklimmers hadden. We klommen nog met hennep touwen wat in die tijd al een behoorlijk raar en onverantwoord werd gevonden. We deden ook veel samen met de Leidse meisjes, de LMSAC. Mijn hele studietijd zijn we eigenlijk bezig geweest om weer voorklimmers te kweken. Maar grote talenten zijn er niet geweest in die jaren. Ikzelf kwam niet verder dan het voorklimmen van 4+ of 5-. Maar de Maasrotsen waren fantastisch. Wij klommen uitsluitend in Freyr, toen nog betrekkelijk rustig. Daar leerde je ook de andere klimmers van de SAC’s kennen en kon je als naklimmer mee met moeilijker tochten. Maar vooral klom ik voor in de hoop nieuw talent te kweken. Zo’n twee keer per jaar lukte het om een busje vol te krijgen. Gedenkwaardig waren vergaderingen van de verzamelde SAC- besturen in het grotje in de Jeunesse, ’s avond laat. Met veel drank. Wat waren dat prachtige bijeenkomsten! En dan na afloop aangeschoten over de steile boshelling naar het kampje.
Ook weer in het kader van talent kweken waren twee tochten in Wallis en het Mont Blanc-gebied Franse gidsen Jaccoud en Pez. Floris Bierman, Toon Deiters, Freek Gorter, Paul Scholten, samen met Delftenaren. En in die tijd, ca 1962 had je het studentenchalet, in Wallis, georganiseerd door de gezamelijke studentenalpenclubs. Daar was later ook een gids die adviezen gaf voor de gidslozen en zelf ook tochten leidde. Het was daar wel een drukte van jongens en meisjes die allemaal wilden klimmen en smachten om aan te sluiten bij een groepje. Er zijn bij mijn weten nooit ongelukken gebeurd.
In die tijd had je de invitatiecursussen, een actie van de KNAV om gidsloos talent te kweken. In mijn laatste Leidse jaar mocht ik ook mee, grote eer. In die zomer waren we met de cursisten al in Chamonix verzameld toen daar Gerbrand van der Leek omkwam bij een beklimming van de Dru. Hij zou als hulpgids meegaan met de invitatiecursus. Die is toen niet doorgegaan. Omstreeks die tijd eindigt ook mijn ambitie om de grote toppen in de Alpen over moeilijke routes te beklimmen. Het laatste was een klimexpeditie naar De Lofoten en een expeditie naar de Himalaya. Mijn passie werd trektochten leiden, in de Alpen en via Vreemde Voettochten elders in de wereld. Maar toen, in 1965, was de LSAC nog steeds een beetje zieltogend, Henri van Meeuwen was het nieuwe talent, maar toch ook tamelijk alleen.
Als ik terugkijk op die tijd zijn het toch vooral de Maasrotsen waar we zo ongelofelijk veel plezier hebben gehad, met onze eigen Leise groepjes maar juist ook met die anderen uit Delft, Utrecht, Amsterdam, Rotterdam
Ben jij oud-lid, reünist, of afgestudeerd en wil jij de LSAC blijven steunen? Hiervoor hebben we het ‘Vrienden van de LSAC’ sponsorprogramma opgezet. U wordt via de mail op de hoogte gehouden van de mooie activiteiten die uw investering voor ons mogelijk maakt.
Waarom is dit programma opgezet?
Het ‘vrienden van de LSAC’ programma is opgezet omdat we als vereniging op twee plekken knel ervaren. Dat is in de eerste plaats het opleidingsprogramma van ons kader, dit moet vanuit het niets opgebouwd worden. Met name door de grote groei van de vereniging is de vraag naar kader om de weekendjes veilig te leiden moeilijk bij te benen. Hiernaast zijn we weer een materiaal voorraad op aan het bouwen, ook hier is op het moment de vraag groter dan het aanbod.
Omdat we van een aantal reünisten hadden begrepen dat ze graag een financiële bijdrage zouden leveren, hebben we ervoor gekozen om deze bijdrage als optie neer te leggen.
Wij hebben er nadrukkelijk voor gekozen om hierbij geen exclusieve activiteiten aan te bieden. We willen juist graag dat evenementen als de Dies voor zo veel mogelijk van onze huidige en oude leden een ontmoetingsplaats blijven.
Mocht je ervoor kiezen om inderdaad de LSAC financieel te steunen zullen we jaarlijks laten weten wat er met het geld gebeurd is, en wat voor mooie activiteiten de investering heeft mogelijk gemaakt.
Hoe werkt het?
U kunt onze vereniging op twee manieren blijven steunen. Door middel van een periodieke of eenmalige donatie.
Door een periodieke jaarlijkse donatie van 19,24 euro te maken kunt u een vriend van de LSAC worden. Dit kan u doen door het incassoformulier uit te draaien, in te vullen, in te scannen en op te sturen naar quaestor@lsac.alpenclub.nl. Dit bedrag zal jaarlijks geïncasseerd worden. Dit kunt u op elk moment stopzetten.
Wilt u een hogere periodieke donatie doen, dan kan dit natuurlijk ook! Vermeld dit dan uitdrukkelijk in uw mail. Overigens kan het voordelig zijn om dit te registreren bij de belastingdienst. Periodieke giften aan onze vereniging zijn belasting aftrekbaar. Neem voor details contact met ons op (info@lsac.alpenclub.nl).
Voor eenmalige giften kunt u het gewenste bedrag overmaken naar NL42RABO0348295162 ter naam van: “Leidsche Studenten Alpenclub” onder vermelding van “Eenmalige Donatie”.
De Leidsche Studenten Alpenclub (LSAC) is nu al 100 jaar actief in de Alpen, de Ardennen en de klim- en boulderhallen in Nederland. Als je LSAC denkt, denk je aan klimmen en boulderen, maar ook aan gletsjertochten, alpiene beklimmingen en huttentochten. We zijn oorsponkelijk een subvereniging van Minerva, maar ook niet-Minervaleden zijn van harte welkom! Tijdens de ELCID van 12-16 augustus zijn we te vinden op de infomarkt, op Minerva, in boulderhallen van Leiden en het LEF! Hou voor meer updates over de ELCID onze insta in de gaten @lsac_alpenclub
De LSAC heeft nu alweer 5 jaar geleden een doorstart gemaakt. In die tijd is de vereniging keihard gegroeid en telt nu al meer dan 200 leden. Wij boulderen en klimmen als verenging elke week samen bij kunststof en krachtstof en de klimmuur bij Holland Spoor. Daarnaast kun je bij de LSAC terecht voor allerlei cursussen waar je leert om zelfstandig buiten te klimmen en zelfs te alpineren. Ook organiseert de LSAC talloze gave activiteiten zoals klimweekenden, boulderweekenden, wandelweekenden, borrels en nog veel meer. Lijkt dit je wat? Via deze website kan je je inschrijven. Als je nog vragen hebt, kan je altijd contact opnemen via het emailadres info@lsac.alpenclub.nl!
Dit jaar vieren wij onze 100ste Dies van de Leidsche Studenten Alpenclub en daarmee ook het 20ste Lustrum.
Deze zal plaatsvinden op 22 maart. Houd als SAC-lid de whatsapp-groepen en mail in de gaten. Er zal gedineerd en geborreld worden. Hopelijk zien we veel van jullie terug in kleding passend bij ons Lustrumthema ‘Ontdooid’ met de kleuren Goudgeel en Zilverblauw.
Het belooft een avond te worden waar de aankomende 100 jaar nog op teruggekeken kan worden.
Dit verhaal speelt zich af in 1991, gedurende de viering van de zevenenzestigste dies natalis van de Leidsche Studenten Alpenclub. Zoals traditie voorschrijft, was het een geweldige avond, met gezelligheid, gezang en rookbommen aan toe. De feestelijke stemming sloeg echter om tot wanhoop, toen bleek dat een groep schavuiten – onder dekking van de festiviteiten – ons dierbare vaandel gejat had. Na wat snel recherchewerk bleek dat deze schurken leden waren van de Delftsche Studenten Alpenclub. Een paar dappere leden (van Kersen, Timmermans, van Ojik, Muntendam en Boucher), rusteloos om wat er was gebeurd, besloten om hier wat aan te doen. Het bedelen om een teruggave van ons vaandel was evident gezien geen optie voor deze trotse LSAC’ers. Deze trouwe leden vertrokken naar het verre Delft, vastberaden om ons vaandel te redden en deze ontering recht te zetten.
Het triomfantelijke LSAC gezelschap (Rob van Ohio, Teun Timmermans en op de bumper Frank Boucher) met het DSAC busje geparkeerd in de Havikshorst. Dezelfde kitscherige[2] Mondriaan-geïnspireerde[3] galerijflat is nog steeds te vinden in deze straat.
Om het vaandel terug te krijgen besloten zij de DSAC te verleiden tot een ruil. Hiervoor was echter wel iets nodig wat net zo waardevol was als ons vaandel, een onmogelijke opgave natuurlijk. Toch moest hun volkswagenbusje[1] maar volstaan. Na met een kleerhanger het slot gekraakt te hebben, reden zij met de buit terug naar Leiden. Op de lege parkeerplaats in de Oudraadtweg lieten ze een houten schijf achter welke las: “groeten van de LSAC”. Na een worsteling onderweg met het plotseling geactiveerde stuurslot, moesten ze het laatste stuk van de route gesleept afleggen. Het busje wordt in de Havikshorst geparkeerd. Meteen nadat de DSAC vernomen had van deze actie, barstte het gesmeek en het gebedel los. Echter hielden de LSAC’ers voet bij stuk. Het vaandel werd geretourneerd naar haar rechtmatige plekje op de sociëteit. Als tegemoetkoming leverde het eervolle LSAC gezelschap na afloop van het ontvangen van het vaandel natuurlijk de naam van de wijk waarin ze busje hadden verscholen. Een leuke middag speuren voor de Delftsche dieven.
Het vaandel? Deze hangt nog altijd trots op de sociëteit, al negenennegentig jaar. Een mooi voorbeeld van de moed van de Leidsche Alpinisten, en hun passie om de vereniging te hoeden.
Bij de diesviering in 2020, een zekere 32 jaar na de gebeurtenissen uit dit verhaal bergt Frank Boucher het vaandel weer op in haar kast op de sociëteit.
[1]Overigens waren de Delftenaren enorm trots op hun busje. Zij waren toendertijds de enige SAC met hun eigen weekeind bus.
[2]In dit artikel geuite meningen over architectuur vertegenwoordigen niet perse de meningen van de LSAC.
[3] Informatie in dit artikel over architectuur hoeft geen overeenkomst met de werkelijkheid te hebben.
Vorige week donderdag was het reünistenboulderdag in Kunststof. Op deze gezellige avond vergezelde een aantal reünisten ons tijdens het klauteren. Er is lekker gemengd, ervaren (oud)leden hebben de onervaren leden geholpen met de routes en tussen het klimmen door zijn er mooie verhalen uitgewisseld. Na het klimmen moesten de reserves natuurlijk weer aangevuld worden met een paar biertjes. Met name het Belgische Leffe was populair; zou dat iets met die mooie Maasrotsen te maken hebben?
De Leidsche Studenten AlpineClub: zoals onze naam al zegt zijn wij groot fan van de bergen! Elke zomer gaan wij met een enthousiaste groep LSAC’ers naar de bergen en staan wij een week samen op de enige echte LSAC camping! Hier worden bergen getopt en huttentochten gelopen. Ga jij volgende zomer ook met ons mee?
Schrijf je hier in of bekijk hier meer foto’s van de LSAC camping!
